یک سال پس از تأکید رهبر معظم انقلاب بر ایجاد «نهضت ترجمه شعر فارسی»، همچنان صدایی از اولین هنر ایرانیها به گوش جهانیان نرسیده است.
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، میراث ایرانیان شعر است، اما کمتر صدایی از آن به گوش مخاطبان جهانی رسیده. شاید اگر نبود تلاشهای خاورشناسان و مترجمانی چون ادوارد فیتز جرالد، شعر فارسی تا همین اندازه هم در جهان معرفی و شناخته نمیشد.
اگرچه شعر همواره در ادب فارسی جایگاه قابل توجهی داشته و در یکصد سال گذشته توانسته هم در بطن زندگی مردم حضور داشته باشد و هم چهرهها و حرفهای نویی را عرضه کند، اما درک و دریافت جهان از شعر ایران، عمدتاً محدود به شعر کلاسیک فارسی است و کمتر شاعر معاصر این فرصت را داشته تا در خارج از مرزهای ایران، حتی در میان مخاطبان کشورهای همسایه و منطقه مطرح شود.
رهبر معظم انقلاب در دیدار نیمه رمضان با شاعران در فروردین سال جاری، با توجه به ظرفیت شعر فارسی به ترجمه این آثار اشاره و بر ایجاد “نهضت ترجمه شعر” تاکید کردند:
من چند توصیه یادداشت کردهام که اینها خیلی خوب است. یکی مسئلهی ترجمه است؛ ما از لحاظ ترجمه ضعیفیم. بعضی از شعرای معروف عرب، در ایران شناختهشدهاند، همه میشناسند اینها را، چون شعرشان به فارسی ترجمه شده. ما از شعرای خودمان در کشورهای عربی، در کشورهای غیر عربی، ظاهراً اثری نمیبینیم؛ حالا ممکن است من خبر نداشته باشم، امّا تا آنجایی که من خبر دارم اثری نیست؛ چرا؟ خب این شعر، شعر خیلی خوبی است، این باید در معرض استفادهی افکار عمومی دنیا قرار بگیرد. به قول شاعر:
مِی نابی ولی از خلوت خُم
چو در ساغر نمیآیی چه حاصل؟
باید از این شعر و از این بیان شما استفاده بشود؛ باید دنیا استفاده کند، افکار استفاده کنند. بنابراین، ما باید یک نهضت ترجمهی شعر درست کنیم. …
